Bu derdi bilse bilse ancak yaşayan bilir.
Ayrılık acısını kalpte taşıyan bilir.
Mecnun’lara Leyla’yı aratan bir duyguyla,
Çöllerde adım adım onu arayan bilir.
Ferhat’a kayaları deldiren azimdir bu,
Kıraç topraklar gibi ona susayan bilir.
Vuslatına erişmek ümidiyle Aslı’nın,
Kerem gibi sazıyla yanıp tutuşan bilir.
Sümbüllere müptela deli baharlar gibi,
Fırtınalar misali peşinden koşan bilir,
Bülbüllerin maşuku oluvermiş güllerin,
Yüzlerinde sevdayı, aşkı okuyan bilir,
Bu, hayatın ebedi değişmeyen bestesi
Bunu ne bir dilenci ve ne de sultan bilir.
Sor bilmek istiyorsan bu çaresiz derdimi
Hiç kimse bilmese de mutlaka devran bilir.
Gözyaşları şahidi çekilmez hasretimin,
Soğuk ürperişiyle bu ten ve bu can bilir.
Yalnızlık çaresizlik ve terkedilmişliği
En acılı şekliyle kuyu-yu Ken’an bilir
Sandın ki bilmiyorum derdimin çaresini,
Oysa bunu bu derde müptela olan bilir.
………………………………………
Zeki Doğan
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder