Aşka Veda

 

Gözlerim, mevsimini, sonbaharı yaşıyor
Yapraklar dökülüyor gönlümden sokaklara
Duyulmayan feryadım göklere ulaşıyor
Tutkunuyum acının, hasret bağrımda yara
Bana sen öğretmiştin, anne sen, ağlamayı
Umudu sen vermiştin derbeder çocuklara
Ve sonunda öğrendim özlemle yaşamayı
Hasreti çekilmeden, varılamazmış yara

 

Ben ki ak ve kırmızı güllere müptelayım
Neden, neden gördüğüm tüm çiçekler kapkara
Vuslatı göremeyen kalplerde bir sılayım
Ben Mecnun’um, ben Ferhat, talihsiz bahtı kara
Yalnızlığa kuruldu şimdi gönül sarayım
İftirak besteliyor taptaze arzulara
Söyle gönül, çareyi nerede arayayım
Söyle nasıl çıkarım ikinci bir bahara

Bir rüzgar ol haydi gel, çöllere kadar sokul
Muştunu haykırayım sevdalı bulutlara
Vahalarda gül gibi biteyim, usul usul
Aşkın bayraklaştığı yerde, gel beni ara
Ne çileler çekildi ancak sevenler bilir
Ne kurbanlar verildi efsunkar bakışlara
Çok büyükler küçüldü huzurunda kim bilir
Ve bir destansın artık sonsuz haykırışlara

 

Engin okyanuslarda aradım izlerini
Düşen yağmurlar gibi karıştım dalgalara
Seninle geçecekken sevda dehlizlerini
Tükendim sensizlikte, düştüm karanlıklara
Beni anlayamadı hiç kimse senin kadar
Hiç kimse ağlamadı böyle bir sonbahara
Beni de beraberce alıp götür ey dildar
Taki lüzum kalmasın acı bir intihara

 

Bak sensizliğe ağıt yakıyor şimdi zaman
Hep seni anlatıyor vefakar aynalara
İftirak ah iftirak, sen ki ölümden yaman
Bırakma beni, geçmek bilmez dakikalara
Ve gün gelir güllerde bir gün baykuşlar öter
Çölleri çok görürler avare ceylanlara
Devasa şarkılarla avunduğumuz yeter
Haydi gel uzanalım ebedi diyarlara

 

Zeki Doğan